എന്നുമേ കൂട്ടായ് കാത്തിരിക്കുന്നു ഞാന്‍ നിത്യം
എന്നോടടുക്കും മൃത്യുവേ നിന്നെ ഞാന്‍
ഏകാന്തമാം എന്‍ വീഥിയില്‍ വെളിച്ചമായ്
ഏക നിത്യസത്യമായ് വിളങ്ങിടും മരണമേ
കര്‍മങ്ങള്‍ ഇനിയും ചെയ്തു തീര്‍ത്തീടുവാന്‍
കര്‍മനിരതയായ് തീര്‍ക്കുന്നിതെന്നെ നീ
കാറ്റില്‍ ഉലയാതെ മാരിയില്‍ നനയാതെ
കനലില്‍ ഉരുകാതെ ഇരുളില്‍ പതറാതെ കാക്കുന്നു
ദുഃഖമേ നീയെന്നും പടിക്കു പുറത്തു തന്നെ
ദുരിതമേ നിനക്കാവില്ലെന്നെ തളര്‍ത്താന്‍ ഒരിക്കലും
ദൂരെയല്ലാത്തൊരു കൂട്ടുകാരന്‍ എന്നുമെന്‍ കൂടെ
ദുനിയാവിലുള്ളിടത്തോളമെന്‍ നിഴലായ്
ഒന്നിനേം ചേര്‍ത്തുവെക്കേണ്ട നീ എന്നെപ്പോഴും
ഒരുനാള്‍ വെറും കൈയാല്‍ ഭൂമിയില്‍ വന്ന നീ
ഒന്നും കൊണ്ടുപോവില്ലെന്നറിഞ്ഞിട്ടും പായുന്നു
മൂഢമാം എന്‍ചിന്താതലത്തില്‍ അഗ്‌നിയായ്
മൂഢവിചാരങ്ങളില്‍ കത്തിപ്പടര്‍ന്നു നീ ശേഷം
മൂടിവെക്കുന്നു ഞാനെന്‍ ദുരാഗ്രങ്ങളെ.
മൂടിപ്പുതച്ചുറങ്ങുന്നു
നീയെന്ന സത്യം പുണര്‍ന്നങ്ങനെ
ഞാന്‍ പിറന്ന അന്നേ നീ
എനിക്ക് കൂട്ടായി കൂടെ
ഞാനറിയുന്നതോ വൈകിയ വേളയില്‍
ഞാനെന്ന ഭാവം പേറി അലഞ്ഞതോ ഏറെ
ഞാനിന്നറിയുന്നു നിന്‍ സ്നേഹ സാമീപ്യം
സ്നേഹമായ് സൗമ്യമായ് സാന്ത്വനമായ് തീരാന്‍
സ്നേഹത്തിനല്ലാതെ മറ്റൊന്നിനും ആവില്ല
സ്നേഹത്തിനായ് കൊതിക്കും ഹൃദയങ്ങള്‍ക്ക്
സ്നേഹം കൊടുക്കാന്‍ ഹേതുവായതും നീ തന്നെ
ഇനിയും മരിക്കാത്ത ഈ ഭൂമിയെ സ്വര്‍ഗമായ്
ഇനിയും മാറ്റിടുവാന്‍ നിനക്കെ കഴിയൂ മൃത്യുവേ..
ഇനിയെന്നാണു മനുജാ നീ തിരിച്ചറിയും
ഇന്നും നിന്‍ കൂടെപ്പിറപ്പാം നിഴലായ സത്യം
തുല്യരായ് വകഭേദമില്ലാതെ തീരുന്നു നിന്‍ മുന്‍പില്‍
തുല്യതാ പരീക്ഷതന്‍ പരീക്ഷണത്തില്‍
തുല്യമായ് വീതിച്ചു കൂട്ടിയും കിഴിച്ചും നീ
തുലാസില്‍ കൃത്യമായ് തൂക്കി അളന്നിടുന്നു
രംഗബോധമില്ലാത്ത കോമാളിയെന്നു നിന്നെ
രംഗം വിട്ടൊഴിയാന്‍ കാത്തു വരിനിന്നിടുന്നോര്‍
രംഗം കൊഴുപ്പിച്ചു ആടിത്തീര്‍ക്കും ഇനിയും
രംഗത്ത് തിരികെ വരാനാവില്ലതു നിശ്ചയം
